"Στα αίτια της κρίσης του 2008 συμπεριλαμβάνεται και η απληστία"

......Η δεύτερη ερμηνεία της Κρίσης ήταν ότι, ξαφνικά οι τράπεζες πλούτισαν πέρα από το κανονικό όταν από το 1932 και μετά, ήταν υποχρεωμένες να κρατάνε ένα ποσοστό του κεφαλαίου τους, να μην δανείζουν χρήματα αν κάτι δεν πάει καλά και δεν αποπληρωθούν να έχουν ωστόσο χρήματα για να κάνουν τις συναλλαγές τους. Μετά το 1929, οι τράπεζες λειτουργούσαν περιοριστικά όσον αφορά το ποσοστό κεφαλαιοποίησης που σημαίνει ότι για κάθε 100 ευρώ που είχαν στα χέρια τους έπρεπε να κρατούν ένα ποσό 8 ευρώ για παράδειγμα. Τα CDO (Collateralized debt obligations, υποχρεώσεις χρέους με εγγύηση) όμως αξιολογούνταν με ΑΑΑ( Ομόλογα με την υψηλότερη βαθμολογία. Ικανότητα ισχυρή στην πληρωμή των τόκων και στην καταβολή του αρχικού κεφαλαίου) και θεωρούνταν ισότιμα με χαρτονομίσματα ίσης αξίας με τέτοιον τρόπο ώστε οι τράπεζες να διατηρούν τα CDO που αγόραζαν χωρίς να τα συμπεριλαμβάνουν στους υπολογισμούς των κεφαλαιοποιήσεων τους. Κάτι τέτοιο σήμαινε ότι μπορούσαν και χρησιμοποιούσαν τις καταθέσεις των πελατών τους για να αγοράζουν CDO αξιολογημένα με ΑΑΑ χωρίς να μειώνεται η δυνατότητά τους να χορηγούν καινούργια δάνεια  σε άλλες τράπεζες και άλλους πελάτες. Ουσιαστικά τα CDO ήταν εργαλεία που σκοπό είχαν να παραβιάζουν τους κανόνες που σκοπό τους είχαν να σώσουν τις τράπεζες από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι έτσι όταν το 2008 το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε οι αρχές βρήκαν στα ταμεία των τραπεζών CDO των οποίων η αξία είχε εξαφανιστεί. Επιπλέον αντί να τα κρατούν τα έδιναν στην Κεντρική Τράπεζα ως εγγυήσεις και για δάνεια που μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν όπως ήθελαν. Είτε να δανείζουν σε άλλες τράπεζες ή και να αγοράζουν κι άλλα, CDO.

Με αυτόν τον τρόπο τα CDO λειτούργησαν ως μια ανοιχτή πρόσκληση για να τυπώνει χρήμα ο κάθε τραπεζίτης . Τα CDO έτσι είχαν χαρακτηριστεί ως όπλα μαζικής καταστροφής ,καθώς όσο περισσότερο δανείζονταν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να αγοράζουν CDO  τόσο περισσότερα χρήματα κέρδιζαν.

Έτσι λοιπόν ,οι τραπεζίτες ,πλήρωναν τους οίκους αξιολόγησης για να βαθμολογούν με ΑΑΑ τα CDO  που εξέδιδαν. Αυτό που ουσιαστικά ονειρεύονταν οι τραπεζίτες ήταν να δημιουργηθούν οι συνθήκες ύπαρξης για παράδειγμα ενός , ΑΤΜ στο σαλόνι τους το οποίο θα τους έδινε χρήματα χωρίς να χρεώνονται.

Η τρίτη ερμηνεία της κρίσης, ήταν η απληστία που μέχρι τότε επικρατούσε στους ανθρώπους Οι άνθρωποι από την φύση τους είναι τέτοιοι που μπορούν για το κέρδος , να κλέψουν να λεηλατήσουν και ούτω καθεξής, με σκοπό πάντοτε τον πλουτισμό. Η κατάρρευση που προέρχεται μέσα από τις κρίσεις είναι πολλές φορές αναπόφευκτη γιατί ο άνθρωπος ακολουθεί αυτή την τάση. Έπρεπε λοιπόν , να υπάρχει μια λύση που ως Λεβιάθαν θα ενέκυπτε επάνω στον άνθρωπο και θα τον καθοδηγούσε στο να μη πράξει λανθασμένα. Αυτός ο προστάτης ήταν ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, το οποίο έπαιζε ρόλο να επιβάλλει περιορισμούς στην απληστία, και να εξαναγκάσει τους τραπεζίτες να συμπεριφέρονται εντός κανόνων. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο νόμος Glass-Steagall του 1933 που απαγόρευε στους τραπεζίτες να στοιχηματίζουν τα χρήματα των καταθετών τους.